"Ik ben hier om een ​​sollicitatiegesprek voor mijn moeder te hebben."

Een receptioniste trok een wenkbrauw op. Een man met een aktetas grinnikte nerveus, denkend dat het een grapje moest zijn. Maar het meisje glimlachte niet.

James knipperde met zijn ogen. "Hoe heet je?"

"Clara Wilson," antwoordde ze vastberaden. "Mijn moeder heet Angela Wilson. Ze heeft gesolliciteerd naar de functie van senior analist. Ze kon niet komen. Dus ben ik gekomen."

Inmiddels was de jonge receptioniste, Melissa, naar haar toe gesneld. "Schatje, je kunt niet zomaar..."

Clara onderbrak haar: "Ze probeert het al jaren. Ze bereidt zich elke avond voor, zelfs als ze moe is van haar tweede baan. Ik weet alles wat ze wilde zeggen. Ik heb maar één kans nodig om het je te vertellen."

Er was een ongewone stilte in de lobby neergedaald. Medewerkers bleven bij de liften staan, hun aandacht gericht op het tafereel. Melissa wierp James een verbijsterde blik toe. Toen verbrak een man van middelbare leeftijd in een grijs pak de stilte en stapte naar voren. Hij was lang, met zilveren strepen bij zijn slapen en de beheerste uitstraling van iemand die gewend is de leiding te nemen.

"Mijn naam is Richard Hale," zei hij, terwijl hij ter hoogte van Clara een hand uitstak. "Chief Operating Officer."

Zonder aarzelen schudde Clara zijn hand.

"Vertel me eens," vroeg Richard zachtjes, "waarom denk je dat je namens je moeder kunt spreken?"

Clara's ogen straalden vastberadenheid uit. "Omdat ik haar praktijk al honderd keer heb beluisterd. Omdat ik haar verhaal beter ken dan wie dan ook. En omdat ze, als ze geen kans krijgt, nooit zal geloven dat ze er een verdient."

De stilte in de kamer werd steeds groter en spannender. Richard keek haar even aan en draaide zich toen naar Melissa.

“Breng haar naar boven,” zei hij zachtjes.

De lobby gonsde van nieuwsgierigheid toen een klein meisje in een felgeel jurkje rustig langs de beveiliging liep, achter een hooggeplaatste bestuurder aan, en rechtstreeks naar de kern van een wereldwijd bedrijf liep. Achter haar bleven een zee van grote ogen en stille speculaties achter.

Niemand had kunnen voorzien wat er vervolgens zou gebeuren.

Clara zat stil in een leren stoel die veel te groot leek voor haar tengere postuur. De interviewruimte, gedomineerd door een gepolijste mahoniehouten tafel en muren versierd met prestigieuze onderscheidingen, was indrukwekkend – zelfs voor volwassenen. Aan het hoofd van de tafel zat Richard Hale, geflankeerd door twee andere topmanagers: Margaret Lin, de directeur HR, en Thomas Rivera, het hoofd financiën van het bedrijf.

Margaret vouwde haar handen. "Meneer Hale, dit is zeer ongebruikelijk. We kunnen onmogelijk een interview met een kind afnemen."

Richard keek Clara niet aan. "Misschien geen traditioneel interview. Maar laten we haar eens aanhoren. Ze kwam hier met moed. Dat zegt al iets."

Thomas grijnsde, maar niet onvriendelijk. "Oké dan. Clara, waarom begin jij niet?"

Clara haalde een gekreukt notitieboekje uit haar rugzak. "Mijn moeder, Angela Wilson, is de hardst werkende die ik ken. Ze wordt om vijf uur 's ochtends wakker, werkt in het restaurant en komt dan thuis om financiële studieboeken te bestuderen. Ze geeft niet op, zelfs niet als ze moe is. Ze heeft zich al vier keer bij Ellison aangemeld. En elke keer huilde ze als de afwijzingsmails binnenkwamen. Maar ze is nooit gestopt met voorbereiden."

Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !