De nacht dat ze hem volgde
Op een slapeloze nacht, rond twee uur 's nachts, hoorde Emily het zwakke gekraak van voetstappen. Daniel verliet hun kamer weer.
Deze keer besloot ze de waarheid te achterhalen.
Ze deed de lamp uit, glipte uit bed en volgde hem door de donkere gang. Zijn schaduw verdween achter de deur van zijn moeder, die zachtjes dichtsloeg. Emily's hart bonsde in haar keel. Ze aarzelde even en drukte toen haar oor tegen het hout.
Van binnen hoorde ze Margarets zwakke stem:
"Daniel... kun je de crème meenemen? Mijn rug jeukt weer."
Daniel antwoordde zachtjes:
"Natuurlijk, mam. Blijf maar stil zitten. Ik zal je helpen."
Emily's hand trilde toen ze de deur op een kier duwde.
Onder het schemerige licht droeg Daniel handschoenen en wreef hij voorzichtig zalf op de rug van zijn moeder. De huid zag er rood en geïrriteerd uit. Margaret vertrok haar gezicht even, maar probeerde te glimlachen.
"Het spijt me, jongen," mompelde ze. "Ik ben zo lastig."
Daniel schudde meteen zijn hoofd.
"Zeg dat nou niet. Je hebt mijn hele leven voor me gezorgd. Dit stelt niks voor."
Tranen vulden Emily's ogen. Al die nachten dat ze zich zorgen had gemaakt – het ergste denkend, twijfelend aan zijn liefde – en toch zag ze niets dan vriendelijkheid en stille plichtsbesef.
Het bleek dat Margaret een chronische huidaandoening had die 's nachts oplaaide en pijn en jeuk veroorzaakte. Overdag verborg ze die achter lange mouwen en een warme glimlach. Maar elke nacht bleef Daniel aan haar zijde en hielp haar door de pijn heen zonder een woord te zeggen.
De ochtend van begrip
Emily sliep die nacht geen minuut. Schuldgevoel en tederheid knaagden in haar.
De volgende ochtend, nadat Daniel naar zijn werk was vertrokken, ging ze naar de apotheek en kwam terug met verzachtende lotion, schone handdoeken en zachte washandjes. Toen klopte ze zachtjes op Margarets deur.
"Mam," zei ze zachtjes, "laat mij alsjeblieft voor je zorgen vanavond. Je hebt genoeg gedaan - nu is het mijn beurt."
Margaret verstijfde even, toen werden haar ogen zachter en vulden zich met tranen.
"Oh, Emily... dank je wel, lieverd."
Die avond, voor het eerst in drie jaar, bleef Daniel in hun kamer. Hij pakte haar hand en fluisterde:
"Bedankt voor je begrip."
Emily glimlachte door haar tranen heen.
"Het spijt me dat ik niet heb gezien wat je al die tijd bij je had."
Daniel trok haar naar zich toe. De warmte tussen hen voelde alsof die nooit was weggeweest.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
