Ze verstijfde.
Voordat ik iets kon zeggen, rende ze op hem af, sloeg haar armen om hem heen en barstte in tranen uit.
"Oh mijn God... jij bent het!" riep ze. "Santiago!"
De lucht voelde zwaar aan. Ik stond stil, volkomen verloren. Mijn moeder klampte zich trillend aan hem vast, terwijl Santiago haar ongelovig aanstaarde.
“Ben jij… Thalía?” fluisterde hij met trillende stem.
Mijn moeder hief haar hoofd op en knikte wanhopig.
"Ja... jij bent het echt. Na meer dan twintig jaar... leef je, je bent hier!"
Mijn hart begon heftig te bonzen.
"Mam... ken je Santiago?"
Ze draaiden zich allebei om en keken me aan. Even zei geen van beiden iets. Toen veegde mijn moeder haar tranen weg en ging zitten.
"Lina... er is iets dat ik je moet vertellen. Toen ik jong was, hield ik van een man die Santiago heette... en hij is die man."
Mijn borstkas trok samen. Santiago's gezicht was bleek geworden. Mijn moeder vervolgde met onvaste stem:
Toen ik in Guadalajara aan een technische school studeerde, was hij net afgestudeerd. We waren smoorverliefd, maar mijn grootouders waren het er niet mee eens. Ze zeiden dat hij geen toekomst had. En toen... kreeg Santiago een ongeluk en verloor ik elk contact. Ik dacht dat hij dood was…
Santiago ademde uit en zijn handen trilden.
"Ik ben je nooit vergeten, Thalía. Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, was ik ver weg en kon ik je niet bereiken. Toen ik eindelijk terugkwam, hoorde ik dat je al een dochter had... en ik durfde me er niet mee te bemoeien."
Mijn zicht vertroebelde. Elk woord voelde als een klap.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
