"Dus... mijn dochter..." fluisterde ik.
Mijn moeder draaide zich naar mij om en haar stem klonk krakend:
“Lina… jij bent de dochter van Santiago.”
De wereld werd stil. Buiten was het enige geluid de wind die door de bomen ruist. Santiago deed een stap achteruit, zijn ogen rood en zijn armen slap langs zijn lichaam.
"Nee... dit kan niet..." mompelde hij. "Ik wist niet..."
Alles in mij stortte in. De man van wie ik hield – degene waarvan ik geloofde dat hij voor mij bestemd was – was mijn vader.
Mijn moeder trok me snikkend tegen zich aan.
"Het spijt me zo... Ik had nooit gedacht..."
Ik zei niets. Mijn tranen spraken voor me – bitter, zwaar, onmogelijk te stoppen.
We zaten die dag lang samen. Het was niet langer een moment om een vriendje voor te stellen, maar een hereniging van zielen die al meer dan twintig jaar gescheiden waren.
En ik… een dochter die haar vader vond en tegelijkertijd haar eerste liefde verloor… kon alleen maar in stilte zitten terwijl de tranen bleven vallen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
