De nacht dat ik niet kon slapen
Op een avond zei Ethan dat hij laat op zou blijven om een "kruidendessert" te maken voor zijn yogavrienden.
"Ga eerst maar slapen, lieverd," zei hij en kuste mijn voorhoofd.
Ik knikte, deed het licht uit en deed alsof ik in slaap viel.
Maar iets in me – een zachte, koppige stem – weigerde te rusten.
Ik stond stilletjes op en liep de gang door. Vanuit de deuropening keek ik naar Ethan in de keuken.
Hij stond bij het aanrecht en neuriede zachtjes. Ik zag hem warm water in mijn gebruikelijke glas gieten, een la opentrekken en er een klein amberkleurig flesje uithalen.
Hij wierp het scheef – één, twee, drie druppels van een heldere vloeistof – in mijn glas.
Daarna voegde hij honing en kamille toe en roerde.
Mijn hele lichaam werd koud.
Toen hij klaar was, pakte hij het glas en kwam naar boven – naar mij toe.
Ik kroop terug in bed en deed alsof ik half sliep.
Hij glimlachte toen hij het me gaf.
“Alsjeblieft, meisje.”
Ik geeuwde en zei zachtjes:
"Ik maak het later af."
Die nacht, toen hij in slaap viel, goot ik het water in een thermoskan, sloot deze af en verstopte hem in mijn kast.
De testresultaten
De volgende ochtend reed ik rechtstreeks naar een privékliniek en gaf het monster af aan een technicus.
Twee dagen later riep de dokter me erbij. Hij keek ernstig.
"Mevrouw Carter," zei hij zachtjes, "de vloeistof die u hebt gedronken, bevat een sterk kalmerend middel. Bij regelmatig gebruik kan het geheugenverlies en afhankelijkheid veroorzaken. Degene die u dit heeft gegeven, probeerde u niet te helpen slapen."
De kamer draaide rond.
Zes jaar warmte, zorg en gefluisterde liefde – en al die tijd had ik iets gekregen om me stil te houden.
Die nacht dronk ik het water niet. Ik wachtte.
Ethan kwam naar bed en zag dat het glas onaangeroerd was.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
