Elke zondag is het hetzelfde tafereel: mijn veertienjarige dochter sluit zich op in haar kamer met haar vriendje. Een beleefde, glimlachende jongen, altijd klaar om haar te begroeten met een perfect "Goedemorgen, mevrouw." Niets om over te klagen, eigenlijk. En toch fluistert er elke week een stemmetje in mijn hoofd: "Wat als ze iets meer zouden doen dan praten?"
Ik heb mezelf altijd gezien als een ruimdenkende moeder, zelfs een rustige moeder. Maar die zondag sloeg mijn fantasie op hol. Het soort scenario dat we allemaal in gedachten hebben, stilletjes, omdat we nieuwsgierig, bezorgd... en vreselijk menselijk zijn.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
