Wanneer mijn fantasie het overneemt,
hoor ik ze zachtjes lachen, en dan niets. Absolute stilte.
Ik bevries in de gang. Mijn hart bonsde sneller dan de trommel van een fanfare. En dan, zonder na te denken, draai ik aan de deurknop.
De lamp gaf een zacht schijnsel af. Ik haalde diep adem... klaar voor alles. Of dat dacht ik tenminste.
En wat ik zag, benam me letterlijk de adem: mijn dochter, zittend op de grond, met een koptelefoon op, gepassioneerd wiskundige formules uitleggend aan haar vriendin, volledig verzonken in haar notitieboekje. Om hen heen een slagveld van Post-its, markeerstiften en een bord zelfgebakken koekjes, nog onaangeroerd.
Een tafereel dat alles in perspectief plaatst.
Ik stond daar sprakeloos, opgelucht en een beetje beschaamd. Mijn dochter keek me met grote, verbaasde ogen aan:
"Mam, gaat het?"
Ik mompelde een "ja, ja, perfect" voordat ik de deur dichtdeed, rood als een pioenroos.
En in de gang barstte ik in lachen uit. Eerst een nerveuze lach, toen een lach van opluchting, bijna tederheid.
Ik had net iets fundamenteels begrepen: onze pubers zijn niet altijd waar we ze verwachten. Soms verrassen ze ons, en vaak ten goede.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
