Ik schaam me om naar de bruiloft van mijn zoon te gaan, omdat mijn kleren oud zijn, maar toen mijn schoondochter de groene jurk op mij zag, zorgde haar reactie ervoor dat de hele zaal begon te huilen
DE HUWELIJKSDAG
De dag was eindelijk aangebroken, vol gasten, muziek en sprankelende lichtjes. Iedereen was onberispelijk gekleed. Ik voelde me er niet op mijn gemak.
Toen ik de kerk binnenliep, volgden ogen mij – sommige nieuwsgierig, andere kritisch.
"Misschien is dat de moeder van de bruidegom."
"Arme meid... ze had zich beter moeten kleden voor de bruiloft van haar zoon."
Ik forceerde een glimlach, want ik wilde niet dat Marco mijn schaamte zou voelen. Maar toen ik naar achteren liep, kwam er iemand op me af: Lara, mijn aanstaande schoondochter.
HET MOMENT DAT ALLES VERANDERDE
Ze droeg een witte jurk als een droom, glimlachend, maar de tranen glinsterden in haar ogen. Ze reikte naar mijn hand – de hand die verhard was door aarde, zweet en jarenlange arbeid.
“Mam,” zei ze zachtjes, “is dat de jurk die je droeg toen Marco werd geboren?”
Ik verstijfde.
"Hoe wist je dat?" fluisterde ik.
Ze glimlachte, terwijl de tranen zich opwelden. "Marco vertelde het me. Hij zei dat wanneer hij zich de diepte van je liefde wilde herinneren, hij aan jou dacht – in die groene jurk, die hem door de pijn heen hielp, maar toch glimlachte."
Het leek alsof de kerk stil werd, alsof iedereen luisterde.
"Mam," vervolgde ze, "ik wil niet dat je iets verandert. Die jurk... hij vertegenwoordigt elk offer dat je voor Marco hebt gebracht. Niets is mooier dan dat."
Ze omhelsde me midden in de menigte. En in die omhelzing hoorde ik Marco, inmiddels aanstaande echtgenoot, diep en rustig ademhalen. Hij kwam dichterbij en veegde zachtjes mijn tranen weg.
"Mam, bedankt voor de groene jurk. Elke keer dat ik hem zie, herinner ik me dat er geen mooiere kleur is dan de liefde die je me hebt gegeven."
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
