Zachtjes klonk er gelach door de halfopen slaapkamerdeur – het gelach van een vrouw, pijnlijk bekend en toch zo verkeerd op die plek.
Ik verstijfde in de gang, de boodschappentas glipte uit mijn handen terwijl sinaasappels over de vloer rolden. Mijn borstkas kromp ineen en mijn hart bonsde in mijn keel. Ik duwde de deur verder open en daar waren ze. Mijn verloofde, Ethan, verstrengeld in de lakens met mijn beste vriendin, Chloe.
De grijns op Ethans gezicht sneed dieper dan het verraad zelf. Hij haastte zich niet om zich te verbergen of uit te leggen. Nonchalant achteroverleunend, de lakens om zijn middel, staarde hij me aan met dat wrede glimlachje. "Wat ga je doen, Lena?" plaagde hij. "Huilen?"
Een lange seconde kon ik niet ademen. Chloe werd bleek, haar schuldgevoel was overal voelbaar, maar Ethans arrogantie vulde de kamer. Hij vond me kwetsbaar – iemand die zou instorten, stilletjes zou huilen en zou verdwijnen.
Hij had het niet meer mis kunnen hebben.
Ik bleef staan, elke emotie verhardde tot iets scherps en doelbewusts. "Je hebt gelijk," zei ik kalm. "Huilen is niet mijn ding." Toen draaide ik me om en liep naar buiten, de deur wijd open latend.
Tegen de tijd dat ik bij mijn auto aankwam, was de schok bekoeld tot iets koudere woede, gericht en precies. Ethan en ik stonden op het punt om de koop van ons nieuwe huis te sluiten, en mijn naam stond op elke rekening, elk document. Ik had dat leven opgebouwd, gefinancierd, beheerd en erin geloofd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
