De familie schreeuwde, beschuldigde en protesteerde. Maar mevrouw Perrin had een doos vol herinneringen achtergelaten: brieven, foto's, getuigenissen van hun medeplichtigheid. Ze had hun band, hun tederheid, hun stille liefde vastgelegd. Niets was gestolen: alles was met liefde en oprechtheid gedaan.
Een thuis... maar bovenal een erfenis van het hart.
Toen de familie, verscheurd door hun vroegere onverschilligheid, van het landgoed werd weggevoerd, bleef Laure alleen en ontredderd achter. Ze had nooit om iets gevraagd. Maar Madame Perrin had haar meer geboden dan een dak boven haar hoofd. Ze had haar een thuis gegeven. Een erkenning. Een onuitwisbaar teken van hun band.
In dit grote huis, nu stil, begreep Laure dat het niet om materiële rijkdom ging, maar om de liefde die ze ontving... en beantwoordde.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
