Toen ging het licht op de veranda aan. De deur ging open. Mijn moeder stond daar, met een wijnglas in haar hand. "Elena," zei ze verbaasd. "Wat doe je hier?"
Ik staarde haar aan. "Je hebt de sloten veranderd."
Ze zuchtte. "We hadden privacy nodig."
"Je hebt mijn dochter buitengesloten in de regen."
"Het gaat goed met haar. Ze is elf." Mam hield haar hoofd schuin met die neerbuigende blik. "We hebben besloten dat jij en Hannah hier niet meer wonen. Het is beter zo. Minder spanning."
“Wie zijn ‘wij’?”
"Brittany en ik, natuurlijk." Achter haar leunde mijn halfzus Brittany tegen de deuropening, met haar telefoon in haar hand en een valse bezorgdheid op haar gezicht.
"Mam, misschien is dit niet het beste moment," zei Brittany zwakjes.
"Oh, stop," snauwde mama. "Het zat er al een tijdje aan te komen. Elena, je bent volwassen. Je redt het wel."
Ik keek langs hen heen. Brittany's kinderen lagen languit op de bank tv te kijken. De deken van mijn dochter, die met de madeliefjes die ze er zelf op had genaaid, lag netjes opgevouwen naast hen. Iets in me werd heel stil. Ik schreeuwde niet. Ik huilde niet. Ik keek alleen maar naar mijn moeder en zei: "Begrepen."
Ze knipperde met haar ogen. "Wat?"
"Je hebt me gehoord." Ik draaide me om, pakte Hannahs hand en liep terug naar de auto. We reden zonder iets te zeggen. Na een tijdje fluisterde Hannah: "Komt het wel goed?"
“Natuurlijk wel.”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
