"Vijftien minuten?" lachte mama, een brom. "Dat meen je niet." Dat meende hij wel. Ze begonnen te ijsberen, ruzie te maken en dingen omver te stoten. Brittany huilde nog harder. Ryan sloeg een deur dicht. Mama bleef maar herhalen: "Dit is mijn thuis", alsof herhaling het waar kon maken.
Ik stond daar maar. Toen de eerste agent opzij stapte, stormde Brittany naar buiten met kleren en twee ingelijste foto's – een van haar kinderen, een van papa. Ryan volgde en keek me woedend aan. Mama was de laatste. Ze bleef even staan op de drempel, haar ogen glazig van iets tussen haat en ongeloof. "Ik hoop dat je trots bent," zei ze.
Dat was ik niet. Ik was moe. De agenten sloten de deur achter haar. Simpel en definitief. Een agent gaf me de sleutels. "Mevrouw," zei hij, "hij is nu van u." Drie woorden, zwaarder dan ik had verwacht.
Toen hun auto's eindelijk wegreden, stond ik daar alleen in de motregen. Ik ging naar binnen. De lucht rook naar stof en parfum. Ik opende de ramen en liet de regenlucht naar binnen waaien. Die avond haalde ik Hannah op van school. "Gaan we weer verhuizen?" vroeg ze.
"Thuis," zei ik. Het woord voelde vreemd. Toen we door de deur liepen, galmde het huis. Ze rende van kamer naar kamer. "Dit is weer van ons," zei ze.
"Ja," fluisterde ik. "Dat was het altijd al."
Het is zes maanden geleden. Hannah en ik hebben met geen van hen gesproken. Ik heb elk nummer geblokkeerd. Vrede ziet er goed uit op een scherm. Ik krijg nog steeds updates. Roddels in een klein stadje hebben geen toestemming nodig. Blijkbaar is moeder bij Brittany en Ryan ingetrokken. Het duurde een maand voordat de boel ontplofte. Moeder begon hun huis opnieuw in te richten. Ryan kon het niet goed opnemen. Ze kregen een enorme ruzie en ze sloot hem buiten. De politie werd opnieuw gebeld. Een week later vertrok hij. Nu wonen moeder en Brittany samen, en iedereen zegt dat het geweldig gaat, als je "geweldig" definieert als twee mensen die passief-agressief concurreren om zuurstof. Hun laatste ruzie kwam in de reacties op Facebook Marketplace terecht. Moeder verkocht Brittany's oude eettafelset. Brittany antwoordde: "Je woont hier niet eens." Prachtige symmetrie.
Wat ons betreft, het gaat goed. Hannah helpt me in de tuin. Ze zegt dat alles sneller groeit als je er niet meer tegen schreeuwt. Het is stil in huis. Geen nieuwe sloten, geen nieuwe stormen. En het mooiste is: niemand heeft geprobeerd om in te trekken.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
