Het gelach dat door de achtertuin galmde, had een vreemd holle klank. De zon scheen warm, ballonnen dansten lichtjes in de wind en een tafel vol cadeaus glinsterde in felgekleurd inpakpapier. Toch bleef mijn dochter Piper met tranen in haar ogen bij haar verjaardagstaart hangen. Ze had de hele week reikhalzend uitgekeken naar haar vijfde verjaardag – ze had geholpen met het ophangen van de decoraties, haar kleine bloemenjurkje uitgekozen en zelfs geoefend met het uitblazen van kaarsjes met nepkaarsjes elke avond voor het slapengaan.
Toen het moment eindelijk daar was, liep mijn zus Pamela langs haar heen. Ze pakte het taartmes en drukte het in de hand van haar dochter.
"Ga je gang, Tessa. Jij mag de taart aansnijden," zei ze opgewekt.
Piper keek me met trillende lippen aan. "Mama, dit is mijn taart. Ik wil hem maken."
Voordat ik iets kon zeggen, keek mijn moeder Helen me streng aan. "Laat haar ophouden met huilen, anders krijg je er spijt van," siste ze zachtjes.
Pamela lachte. "Echt, Rachel, je verwent haar. Ze doet alsof de wereld haar aandacht verschuldigd is."
Mijn vader Steven sloeg zijn armen over elkaar. Zijn stem was scherp. "Maak geen scène. Het is maar een feestje."
Ik kon me niet bewegen, aan de grond genageld. Piper keek hulpeloos toe hoe het mes door het glazuur sneed waar ze de hele ochtend al naar had zitten kijken. Een huilbui ontsnapte haar, trillend door haar tengere lichaam. Niemand stak haar hand uit. Niemand verzekerde haar ervan dat ze belangrijk was.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
