Ik huilde niet, ik vocht niet... Ik wist niet wat ik moest doen. Ik pakte gewoon mijn koffers en verliet de enige familie die ik ooit gekend had.
Toen ik de volgende dag de voicemailberichten kreeg (mama smeekte me om te gaan praten en papa stelde voor dat ik Brian en Kayle "even een deel..." zou geven), heb ik ze verwijderd.
Sommige gesprekken zijn het niet waard.
Een vrouw houdt haar mobiele telefoon vast | Bron: Pexels
Ik huurde Alina's huis en verhuisde naar een studio. Ik ging twee keer per week naar therapie en besteedde mijn erfenis spaarzaam.
De startup waar ik al sinds mijn studententijd van droom? Ik heb hem opgericht. Blijkbaar neem je, als je niets meer te verliezen hebt, risico's die je voorheen nooit zou hebben genomen.
Er zijn vier jaren verstreken.
Een vrouw kijkt opzij | Bron: Midjourney
Vier jaar lang mijn verjaardag alleen gevierd en geleerd dat familie niet altijd alleen uit bloed of adoptiepapieren bestaat. Soms zijn het juist de mensen die ervoor kiezen om te blijven als het moeilijk wordt, die een familie vormen.
Beetje bij beetje gaf ik de hoop op om nog iets van hen te horen.
Toen kreeg ik een berichtje van een meisje dat ik kende van de middelbare school.
Een vrouw die een mobiele telefoon gebruikt | Bron: Pexels
"Hé, ik hoop dat het goed met je gaat. Mijn moeder werkt in het verpleeghuis Maple Street. Ik dacht dat je het moest weten: je vader is hier."
Ik staarde een minuut lang naar het bericht.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
