"Hij is ziek. Je broers hebben hem in de steek gelaten. Je moeder bezoekt hem elke dag, maar ze lijkt... moe. Kamer 237, als je het per se wilt weten."
Een verdrietige vrouw | Bron: Midjourney
Een verdrietige vrouw | Bron: Midjourney
Ik reed zwijgend naar de club, met trillende handen op het stuur.
Hij was dunner dan ik me herinnerde. Zijn huid hing losjes om zijn lichaam, zijn ogen waren diepliggend maar toch vriendelijk. Toen hij me zag, lichtten ze op als verandalampen in de schemering.
"Hé lieverd," fluisterde hij, alsof er niets gebeurd was. Alsof ik niet vier jaar weg was geweest.
Een fragiele man die naar iemand glimlacht | Bron: Midjourney
Een fragiele man die naar iemand lacht | Bron: Midjourney
Ik ging naast hem zitten. Ik hield zijn hand vast. Ik vroeg hem niet waarom Brian en Kayla waren vertrokken. Ik vroeg niet of het hem speet. Ik praatte niet over het verleden.
Wij zaten daar, vader en dochter, en keken naar het middaglicht dat op het raam weerkaatste.
De verpleegster zei dat hij een operatie nodig had. Iets met zijn hart. Iets duurs dat de verzekering niet volledig vergoedde.
Een verpleegster | Bron: Pexels
Een verpleegster | Bron: Pexels
De volgende dag betaalde ik anoniem voor de behandeling. De verpleegster glimlachte naar me. Ze leek niet te weten wie ik was, maar ze vroeg niet eens waarom ik me zorgen maakte om een oude man in kamer 237.
Drie dagen later belde mama mij.
"Ze vertelden ons dat jij het was," zei ze, haar stem brak door een sprankje hoop. "Betaling voor de operatie. Ze zeiden dat een familielid ervoor gezorgd heeft."
Vrouw aan het bellen | Bron: Pexels
Een vrouw praat op haar mobiele telefoon | Bron: Pexels
De volgende middag ontmoette ik haar voor het instituut en gaf haar een cheque met genoeg geld om een woning te kopen. Een rustige plek waar ze haar vader kon bezoeken zonder zich zorgen te hoeven maken over de huur.
Hij huilde en omhelsde me. Hij liet me lange tijd niet los.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
