"Heeft je moeder je daarom afgeraden om het geslacht van de baby meteen te weten te komen?" vroeg ik. Mijn zus wilde een feestje geven om het geslacht te onthullen, maar Candace's moeder weigerde.
Na een paar maanden DNA-onderzoek bevestigden we dat Lucas niet onze biologische zoon is. We dreigden zelfs het ziekenhuis aan te klagen als ze de identiteitspapieren van onze dochter niet zouden vrijgeven.
Candace, Lucas en ik ontmoetten eindelijk de andere familieleden en onze dochter. Ze is een lief meisje, Darcy, met dezelfde kleur ogen als Candace en mijn zandbruine haar.
En Candace's ouders? Ze zijn veranderd in geesten uit een verleden dat we wanhopig willen vergeten. Er zijn nog steeds juridische gevechten; ik heb Candace verteld dat ik tegen ze wilde vechten voor alles wat ze hebben gedaan.
Tegelijkertijd richten beide families zich op genezing en wederopbouw. We vertelden de jongens de waarheid, omdat Candace geloofde dat als we dieper graven, alleen de waarheid ons zou helpen.
De kinderen namen het nieuws goed op. En we hebben het gezin dat Darcy heeft opgevoed een paar keer ontmoet. Lucas lijkt dankbaar dat we hem de waarheid over de situatie hebben verteld in plaats van die voor hem te verbergen. Hij en Darcy kunnen het ook heel goed met elkaar vinden.
Ik leef momenteel gelukkig met Candace en ik vraag me af hoe ze zo lang met deze pijn heeft kunnen leven. Maar ze houdt vol dat ze het alleen maar zo lang heeft kunnen volhouden dankzij Lucas en het stralende licht dat hij altijd is geweest.
Wat zou jij gedaan hebben als jij in onze schoenen stond?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
