Sebastián voelde zijn borst samentrekken. Zijn neef – zijn eigen bloed – had het geld dat bedoeld was om voor zijn ouders te zorgen, meegenomen en gebruikt om hun enige huis te verhypothekeren. Zijn arrogantie, zijn afwezigheid, had dit mogelijk gemaakt.
Op datzelfde moment, alsof het lot hem wilde uitlachen, stopte er een oude auto achter de Mercedes. Javier stapte uit, zelfvoldaan glimlachend – totdat hij zag wie er in de regen stond.
De kleur trok uit zijn gezicht. Hij probeerde zich terug te trekken, maar Sebastián was sneller. Hij naderde met een angstaanjagende kalmte.
"Je gaat de gevangenis in, Javier," zei hij zachtjes, zijn stem ijskoud. "Maar dat zal niet genoeg zijn. Ik zal ervoor zorgen dat je elke dag van je leven moet boeten voor wat je vandaag hebt gedaan."
Hij draaide zich naar de bankmedewerkers. "Hoe hoog is de schuld?"
Ze vertelden hem het bedrag. Voor Sebastián betekende het niets. Voor zijn ouders betekende het alles. Zonder aarzelen pakte hij zijn telefoon. "Maak het volledige bedrag over naar deze rekening," zei hij tegen zijn bankier. "En vertel de filiaalmanager dat ik zojuist deze schuld heb gekocht. De uitzetting stopt nu."
Hij hing op en keek de mannen aan. "Laat je gereedschap achter. Dit terrein is niet langer van jou, het is van mij."
De arbeiders, geïntimideerd door de doorweekte man die autoriteit uitstraalde, deinsden achteruit. Javier probeerde weg te glippen, maar Sebastián greep hem bij de arm. "Je gaat nergens heen totdat de politie arriveert." Weer een telefoontje – dit keer naar zijn advocaat.
Het begon harder te regenen en vermengde zich met de tranen die hij niet wilde verbergen.
De verlossing
Toen de chaos bedaarde, bleven alleen Sebastián en zijn ouders achter in de modderige straat, omringd door hun doorweekte spullen. Zijn moeder staarde hem aan, onzeker of ze hem moest bedanken of vrezen. De lippen van zijn vader trilden, sprakeloos.
Sebastián fluisterde uiteindelijk: "Vergeef me. Dat ik er niet ben. Dat ik dacht dat geld mij zou kunnen vervangen. Ik heb je teleurgesteld."
Zijn moeder rende naar hem toe en hij hield haar stevig vast: de machtige man die ooit over wolkenkrabbers heerste, maar nu als gebroken zoon zich in de regen aan zijn moeder vastklampt.
Toen keek hij rond in de oude buurt: de vervallen huizen, de mensen die zwijgend vanuit hun ramen toekeken. Er veranderde iets in hem.
"Morgen," zei hij, "begint de sloop. Maar niet alleen van dit huis."
Zijn ouders keken hem verward aan.
"Ik koop deze hele straat," vervolgde hij met vaste stem. "Ik ga nieuwe huizen bouwen voor elk gepensioneerd stel hier. Warme, veilige, waardige huizen. Er komt een kliniek, een gemeenschappelijke eetzaal... en die heet de Manuel en Carmen Stichting."
Hij glimlachte flauwtjes. "En ik stuur niemand om toezicht te houden. Ik blijf. Ik run mijn bedrijf vanuit hier, vanuit huis."
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
