In de weken die volgden, bleef hij dat bewijzen.
Hij verschoonde luiers, maakte maaltijden klaar, troostte de baby midden in de nacht en hield me vast als ik om onverklaarbare redenen huilde. Ik begon te begrijpen dat genezing niet iets was wat ik alleen moest doorstaan. Elke zorgzame daad werd een stille belofte – een herinnering dat ons huwelijk niet alleen gebouwd was voor de goede dagen, maar ook voor de moeilijke. Zijn medeleven veranderde mijn schaamte in dankbaarheid en mijn pijn in vrede.
Nu, als ik hem zie met onze zoon in zijn armen, half slapend en glimlachend ondanks de chaos, denk ik terug aan die nacht. Wat ooit voelde als een moment van zwakte, werd het bewijs van onze kracht. Ware liefde zit niet altijd in bloemen of romantische dates. Het zit in de kleine, onbaatzuchtige gebaren die je eraan herinneren dat je niet alleen bent.
