Linda Carver had zich de bruiloft van haar zoon altijd voorgesteld als een herinnering die ze voor altijd zou koesteren: haar enige kind, Michael, die een nieuw hoofdstuk in zijn leven zou beginnen. De ceremonie in Napa Valley was alles wat ze had gehoopt: een wolkenloze hemel, glooiende wijngaarden en een zacht briesje dat de sluier van de bruid precies optilde. Maar toen de receptie overging in het diner, voelde Linda een subtiele verandering.

Borden werden razendsnel naar elke tafel gebracht. Gasten lachten, proostten en smullen van hun maaltijd, terwijl de obers zich met geoefend gemak om hen heen bewogen. Linda wachtte rustig, haar handen rustend in haar schoot, haar glimlach vastberaden, zelfs toen ze een knoop in haar maag kreeg. Toen er eindelijk een ober bij haar langskwam, zette hij een koud bord neer: gestolde aardappelen, slappe salade en een stukje kip dat eruitzag alsof het uit een gerecht van iemand anders was gered.

Ze opende haar mond om zachtjes te protesteren, maar voordat ze dat kon doen, merkte Michael het op en lachte.

"Mama is gewend om alles te eten wat het leven achterlaat," grapte hij, terwijl hij zich naar zijn kersverse bruid Emma draaide, die ongemakkelijk giechelde.

Een paar gasten lachten harder dan nodig was, hoewel sommigen er onzeker uitzagen, onzeker of het wel gepast was. Maar Michael hield daar niet op; hij leunde in de grap en zwaaide met zijn vork als een komiek die zijn ritme gevonden had. "Serieus, ze maakte een kunst van restjes. Je had moeten zien wat ze allemaal in elkaar flanste toen ik klein was."

Linda voelde haar wangen gloeien, maar ze knikte en forceerde een beleefde glimlach. De kamer leek om haar heen te vervagen. Niemand merkte het toen ze haar stoel naar achteren schoof en via een zijdeur het afnemende licht in glipte, waar de lampen van de wijngaard glinsterden als verre, onverschillige sterren.

Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !