Drie dagen van geluk
Drie dagen geleden dacht ik nog dat ik de gelukkigste vrouw ter wereld was.
Na vijf jaar huwelijk kochten mijn man en ik eindelijk ons eerste huis in Seattle.
Het was niet groot, maar het was alles waar ik ooit van had gedroomd: een knus plekje waar ik me ochtenden voorstelde gevuld met de geur van koffie, zonlicht dat door de gordijnen scheen en waar we vredig konden lachen.
Ik had jarenlang non-stop gewerkt en elke cent gespaard. Ik verkocht zelfs de trouwring die ik van mijn moeder had gekregen om de aanbetaling te kunnen doen.
Ik heb elk gordijn, elke set lakens en elk fotolijstje met liefde uitgekozen.
Toen we de foto's eindelijk samen ophingen, geloofde ik: "Dit is het begin van ons nieuwe leven."
De onverwachte bezoekers
Die middag, terwijl ik de keuken aan het schoonmaken was, ging de deurbel.
Toen ik de deur opendeed, viel mijn mond open.
Buiten stond de hele familie van mijn man: zijn moeder, twee jongere zussen, een jongere broer en de vrouw van zijn broer. Ze droegen allemaal tassen en koffers, met een glimlach van oor tot oor.
"O mijn hemel, wat is dit huis prachtig! Het is groot genoeg voor ons allemaal!" riep zijn moeder uit.
Voordat ik kon reageren, kwam mijn man, Mark, met een stralende glimlach naar buiten.
"Hoi mam! Ik heb de technicus al gebeld. Iedereen kan zijn vingerafdrukken registreren – dat maakt het makkelijker om te komen en gaan."
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
