Slechts drie dagen nadat we in ons nieuwe huis waren getrokken, liet mijn man zijn hele gezin vingerafdrukken registreren – dus verkocht ik het huis en zei iets waar hij sprakeloos van werd.

Ik verstijfde.
"Wat zei je net?" vroeg ik met trillende stem.
"Heb je iedereen zijn vingerafdrukken laten registreren?"

Mark keek me aan alsof het niets was.
"Nou en? Dit is ook mijn huis. Ze zijn mijn familie – het wordt leuk om samen te wonen."

De belofte verbroken

Mijn hart zonk in mijn schoenen. Ik herinnerde me nog zo goed wat ik hem ooit had gezegd:
"Als we eindelijk een eigen huis hebben, wil ik dat het gewoon van ons is. Alleen wij tweetjes."

Hij had beloofd dat niemand zich met ons privéleven zou bemoeien.
Maar slechts drie dagen later brak hij die belofte alsof die nooit was gedaan.

's Avonds was zijn familie overal: zijn moeder lag comfortabel op de bank en vertelde me wat ik moest koken, zijn zussen spreidden hun kleren en make-up uit over de hele woonkamer, en zijn broer hing zijn jas aan de muur en riep vrolijk: "We hebben geluk! We hoeven geen appartement meer te huren!"

Ik kon geen woord uitbrengen.
Het huis waar ik 70% voor betaald had, het huis dat ik met mijn jeugd en dromen had gebouwd, was plotseling een studentenhuis geworden voor mijn schoonouders.

Zes vingerafdrukken

Die nacht, toen iedereen sliep, zat ik stilletjes in de woonkamer naar het elektronische deurpaneel te staren – zes nieuwe vingerafdrukken lichtten op.
Elk voelde als een vlek die mijn plek in dit huis uitwiste.

De volgende ochtend vertrok ik vroeg naar een makelaar.
Ik tekende de papieren om het huis te verkopen – mijn droomhuis.

De makelaar keek verbaasd.
"Weet je het zeker? Je bent net verhuisd."

Ik glimlachte flauwtjes.
"Het spijt me, maar ik kan niet op een plek blijven waar iedereen de deur kan openen wanneer hij maar wil."