Het breekpunt
Toen het eten arriveerde, koos Sarah voor de risotto met zeevruchten. Ze had ongeveer de helft opgegeten toen haar gezicht bleek werd. Ze fluisterde dat ze even moest wachten en ging stilletjes naar het toilet.
Zwangerschapsmisselijkheid kan elk moment toeslaan en ze had er al weken last van. Toen ze terugkwam, zag ze er beter uit, maar ze zei dat ze het rustig aan moest doen.
Toen zei mijn moeder, luid genoeg zodat iedereen het kon horen:
"Sarah, als je je niet lekker voelt, kun je misschien beter even naar het toilet gaan. Dit is Jessica's speciale avond, en we zijn hier gekomen om lekker te eten."
Er viel een stilte aan tafel.
Marks ouders keken geschrokken.
Voordat ik kon spreken, voegde mijn moeder eraan toe:
"Zwangere vrouwen horen niet aan tafel te blijven zitten als ze zichzelf niet kunnen redden. Het geeft iedereen een ongemakkelijk gevoel."
Jessica stond op met een wrede glimlach.
"Mama heeft gelijk. Je maakt iedereen ongerust. Misschien had je thuis moeten blijven."
Tranen welden op in Sarahs ogen, maar ze hield ze in en begon haar excuses aan te bieden. Dat maakte dat ik woedend werd.
Ze was ziek en ze behandelden haar alsof zij het probleem was.
Ik verhief mijn stem niet. Ik stond gewoon op, glimlachte flauwtjes en liep naar haar toe.
"Kom op, lieverd," fluisterde ik. "Laten we naar huis gaan."
Ze keek me aan, verrast en toen opgelucht.
Ik pakte haar tas en het kleine stukje taart dat ze had meegebracht, draaide me naar de tafel en zei kalm:
"Geniet van je avond. Ik hoop dat alles naar wens is."
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
ADVERTENTIE ADVERTENTIE
