en de kinderen.
Op een avond, terwijl ze met z’n drieën in de tuin zaten, met de skyline van de stad in beeld, zei Ethan zachtjes: « Toen Lucas en ik dakloos waren, keken we naar de vuurvliegjes. Ze maakten het mysterie minder bedreigend. »
Margaret is zachtaardig. « Indien nodig kan het in een ander licht worden geplaatst. »
Dit gesprek plantte de kiem voor de oprichting van de Firefly Foundation – een liefdadigheidsinstelling die zich inzet om dakloze kinderen te helpen bij het vinden van onderdak en onderwijs. Margaret stak er al haar middelen en hart in, maar ze zorgde ervoor via Ethan en Lucas, die bij elke beslissing aanwezig waren.
Op de openingsdag flitsten de lichten weer – maar dit keer stond Ethan trots op het podium, niet langer bang.
« Soms, » zei hij in de microfoon, « moet je alles uit de kast halen om wat er echt toe doet toegankelijk te maken. Familie, liefde, toegankelijkheid – dat licht dat toegang geeft in de duisternis. »
Het publiek barstte los in een daverend applaus. Margarets ogen vulden zich met tranen toen ze naar haar zoon keek – niet langer de bange jongen uit het restaurant, maar een jongeman die trots was om te bestaan.
Die avond, terwijl ze naar huis reden, fluisterde Ethan: « Mam, je hebt ons gered. »
Margaret schudde haar hoofd en glimlachte door haar tranen heen. « Nee, lieverd. Je hebt mij gered. »
Achter de lichtbundels twinkelden de stadslichten als vijf vuurvliegjes – kleine bakens van liefde, verval en tweede kansen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
