Wekenlang bleef zijn moeder zonder reden afvallen, totdat hij op een avond de keuken in liep en het verborgen plan van zijn vrouw voor zijn erfenis ontdekte...

Mijn moeder, mevrouw Helen Carter, is altijd mijn steunpilaar geweest. Bij elke deal, elk succes en elke krantenkop was zij de enige die me nooit anders behandelde – niet als CEO, niet als "meneer Carter", maar gewoon als haar zoon.

Maar ongeveer drie maanden geleden begon er iets te veranderen.

Ze kwam steeds minder vaak langs. En als ze dat wel deed, zag ze er... flets uit. Haar kleren hingen los, haar gezicht was kleurloos. Ik vroeg haar op een middag: "Mam, wat is er aan de hand? Ben je ziek? Vertel me alsjeblieft de waarheid."

Ze gaf me een vermoeide glimlach en zei zachtjes: "Oh schat, gewoon mijn leeftijd. Stress, misschien."

Maar ik wist dat het niet alleen dat was. Mijn vrouw, Claire, was altijd lief als ik in de buurt was – ze bood thee aan, vroeg naar de gezondheid van mijn moeder, deed alsof ze om haar gaf. "U ziet er moe uit, mevrouw Helen, laat me iets warms voor u maken," zei ze dan.

Maar achter die zachte stem schuilde iets scherpers. Er hing altijd spanning tussen hen, als een stille storm. Claire was het type vrouw dat met haar lippen glimlachte, maar niet met haar ogen.

En ik heb er als een dwaas voor gekozen om het niet te zien.

Op een middag kwam ik vroeg thuis. Ik wilde Claire verrassen met een weekendtripje, maar de verrassing wachtte op mij.

Mijn moeder zat in de keuken, zachtjes huilend.
Claire stond voor haar, haar stem was koud en onbekend. Het was niet de stem die ik kende.

Mama probeerde iets te verbergen, maar mijn blik viel op iets: een bord, helemaal leeg, in de gootsteen.

Toen hoorde ik Claires stem, kalm maar scherp als glas:
"Of je eet het op, of je weet wat er daarna gebeurt."